Soundcast in gesprek met Kat Válastur
We ontmoeten de vrolijke choreografe Kat Válastur op een koude maandagavond in de Magdalenazaal. Haar gulle glimlach verwarmt meteen onze harten (en toch ook wel een beetje de ruimte) en aan het eind van het interview voelt het alsof we er allemaal een nieuwe beste vriendin bij hebben. Een dame met bakken talent, tonnen (vrouwelijke) kracht en onnoemelijk veel inlevingsvermogen; dat kun je wel stellen. Lees er alles over in dit interview van Guilhem Bolle voor Soundcast, het jongerenplatform van het Concertgebouw.
Met Soundcast proberen we heel wat jongeren te bereiken, informeren en op te roepen om samen dansvoorstellingen tijdens December Dance te gaan bekijken. Zou je jezelf even aan hen kunnen voorstellen?
Ik ben Kat Válastur, een Griekse choreografe. Ik woon en werk nu tien jaar in Berlijn en ik presenteer mijn werk Eye, Lash op woensdagavond 14 december om 20.00 in de Magdalenazaal tijdens December Dance.
Jullie waren hier vorig jaar ook tijdens December Dance, hoe is deze voorstelling anders dan die van vorig jaar?
Dit is een interessante vraag omdat ik denk dat de twee voorstellingen enerzijds iets heel gemeenschappelijks hebben maar tegelijkertijd ook erg verschillend zijn. De solo die ik vorig jaar presenteerde, heette 'Rasp your soul' en was gemaakt voor een mannelijke performer. Ik onderhandelde met hem, als vrouw, over de dialoog met het mannelijk lichaam. Dit keer is de voorstelling een solo waarbij de vrouwelijke kracht centraal staat. Er is dus een tegenwicht tussen de twee werken (een mannelijke vs. vrouwelijke solo), met betrekking tot het soort lichaam dat op het podium staat en het soort onderwerp waarover wordt onderhandeld.
Wat was de oorsprong van het stuk of waar lag de inspiratie van dit stuk?
Allereerst wilde ik een eigen solo doen aangezien ik zeven jaar lang zelf niet op het podium heb gestaan. Ik voelde een behoefte om weer op de scène te staan en wist dat ik een solo wilde doen met een historische insteek, meer bepaald over de historische figuren en personages die ik wilde belichamen. Sommige van deze personages hebben werkelijk bestaan maar andere personages zijn ook fictief. Het zijn wel allemaal vrouwen die een bepaald soort marginalisatie en onrecht hebben moeten ondergaan doorheen de tijd. Neem nu Marguerite Porete; zij is een personage dat ik volledig belichaam en ik neem, op een metaforische manier, haar lasten over. Haar leven eindigde op de brandstapel maar voordien was ze een dichteres en filosofe. Ze was een vrouw die keihard vocht voor intellectuele vrijheid in haar geschriften en werd daarvoor beboet en op de brandstapel geplaatst. Nu, eigenlijk zijn alle personages voor mij stuk voor stuk intrigerende vrouwen. Ik wilde iets doen met het onrechtvaardigheidsgevoel dat ik ervaarde en wilde dat op de een of andere manier, door dit gevoel te gaan vertalen van hieruit te creëren, naar het podium brengen.
Sommige van deze personages hebben werkelijk bestaan maar andere personages zijn ook fictief. Het zijn wel allemaal vrouwen die een bepaald soort marginalisatie en onrecht hebben moeten ondergaan doorheen de tijd.
Was het proces om deze voorstelling te maken emotioneel zwaar, aangezien het over de strijd van vrouwen gaat?
Het was een proces waar ik mezelf moest en zou in verdiepen. Het werd ook een volledig ander maakproces omdat ik zowel persona’s en fictieve personages heb gebruikt. Ik heb een gelijkaardige code gevonden om ze samen te brengen. Ik denk dat het een zeer interessante ervaring was want het voelde bijna als schrijven en herschrijven van deze figuren en hieruit vloeiden ook nieuwe vrouwelijke figuraties voort.
Tijd voor de laatste vraag! Je vertelde ons dat het enkele jaren geleden was dat je voor de laatste keer optrad. Kijk je er naar uit om zelf weer op het podium te staan?
Ik kijk er echt heel erg naar uit! Het is erg veeleisend en ik ben nu vooral gewend om achter het podium te staan. Maar wanneer ik uiteindelijk op het podium sta, ervaar ik het als een nieuwe reis waarvan ik opnieuw heel wat feedback krijg en bijleer. Ik zeg nu al weer dat ik binnen zeven jaar opnieuw een solo zal doen. Dus het zal zeven tot acht jaar duren voor de volgende (lacht). Nee, het is een zeer vruchtbare, een zeer warme en zeer bevrijdende ervaring om op het podium te mogen staan.
Dankjewel voor dit interview, het was heel fijn je te mogen ontmoeten!
Guilhem Bolle, voor Soundcast
