Soundcast verslaat Dag 4 van More Music

TOP OF THE GAME

Kranten hadden woorden te kort voor de passage van Carl Craig tijdens het Dour Festival. De enige vraag die na het optreden van de technoproducer uit Detroit op ieders lippen bleef hangen was ‘En wat als dit hemelse optreden nu eens in een zaal was geprogrammeerd? Hoe nóg sterker zou het dan geweest zijn?’ Cactus zag er brood in en programmeerde Craig als headliner van zijn vierde dag. Zeg maar: headliner van het hele festival.

De man speelde zijn grootste klassiekers, samen met klassiek pianist Fransesco Tristiano en een vierkoppig synthensemble. Het was in het begin allemaal wat onwennig. Craig in maatpak en brede deukhoed en een entourage die Kraftwerkgewijs strak stond opgesteld. Vooral wennen was het publiek dat op stoelen zat. Kon ook moeilijk anders met een volle zaal en zitjes die je niet weg kunt halen.
Tussen alle cleane beats door vonden we een Carl Craig die best in vorm was. De grootmeester bracht zijn grootste tracks live, ondersteund door piano en het vierkoppig synthesizerensemble. Techno meets klassiek, dat kennen we al. Maar Craig voegde er een extra toets aan toe en deed zijn reputatie als vernieuwer alle eer aan. Het resultaat voelde als een orkestrale uitvoering. Wie zei daar dat Steve Reich om de hoek loerde? Alleen de vette klanken die enkel analoge synths kunnen produceren zorgden voor een eigen handelsmerk.

Sinds zijn eerste releases in 1989 wordt Craig geroemd als één van de meest progressieve en consistente producers uit de second wave of Detroit Techno. Zijn carrière van meer dan 25 jaar, kent geen dieptepunten of toegiften. Craig passé? Wie erbij was, weet ondertussen beter.

LEVEND ORGANISME, SOMS GROOTS, SOMS INTIEM

En nu we het toch over headliners hebben. Het avontuurlijke kamerpopcollectief The Colorist Orchestra, onder leiding van Kobe Proesmans en Aarich Jespers, wisten met hun eigen geluid, hun unieke arrangementen en de manier hoe ze traditionele instrumenten inzetten, het publiek mee te voeren in een heerlijke sprookjeswereld.

Het achtkoppig orkest maakt er een gewoonte van een internationale artiest uit te nodigen om samen zijn of haar repertoire opnieuw te arrangeren én samen opnieuw te componeren. Twee jaar terug was The Colorist Orchestra zo met Emiliana Torrini te horen op More Music!. Voor deze editie ging het in zee met Lisa Hannigan. Een fascinerende samenwerking én een uitdaging voor Hannigan, die in het verleden reeds samenwerkte met o.a. Damien Rice, Ray LaMontagne, Herbie Hancock en Glen Hansard. Dat zorgde er ondertussen voor dat de Ierse pop-folk dame een aansluiting heeft met popmuziek.

The Colorist Orchestra vervoerde de songs van Hannigan naar een andere wereld. Verder weg uit de traditionele sfeer en dichter bij het orkestraal-klassiek. Nooit is het hun bedoeling om het origineel onderuit te halen of er een bijzonder tintje aan te geven. De nieuwe compositie is een bewerking waar andere facetten van de song naar boven kunnen komen. Tijdens het optreden op More Music klonk het geluid grootser, ritmischer en meer experimenteel. Soms bombastisch en spannend, dan weer klein en ingetogen, maar altijd van een hartverwarmende schoonheid.
‘Nowhere To Go’, klinkt bijvoorbeeld op de plaat lieflijk, maar nu gaven de strijkers het nummer een allure van een kostuumfilm. Songs zoals ‘Lo’, ‘Keep It All’ en ‘A Sail’ kregen dan meer ritme door het ensemble. ‘Little Bird’ en ‘Funeral Suit’ werden dan weer bewust klein gehouden.

Opvallend sterk is: hoe groots en complex de interpretaties van het orkest ook klinken, ze blijven oog hebben voor de intimiteit van Lisa Hannigan’s originele werk.

ZOET EN ZUUR

Alex Cameron en zijn businesspartner/saxofonist Roy Malloy waren in topvorm op het More Music Festival. Cameron zit er niet om verlegen een freak te worden genoemd. Wij noemen hem liever een verhalenverteller van de menselijke mislukking, de sleur van het dagdagelijkse en het donkere kantje dat we allemaal in ons hebben.

Camerons optredens zijn daarom altijd spannend en die intensiteit wordt nog meer in de verf gezet met zijn synths en donkere stem. Alex Cameron legt met zijn teksten graag een laagje cynisme en ondeugendheid over ons wereldbeeld. Zo klinkt het geheel tegelijk dramatisch en megalomaan, tragisch en vrolijk.

Vorig jaar bracht hij z’n fenomenale tweede plaat ‘Forced Witness’ uit. Best weird deze schijf die bol staat van jarentachtiggeluid. Niet zomaar eighties want Cameron pakt zijn muziek altijd heel slim aan. Zo slim dat het zelfs verslavend werkt. Een optreden als een trance.