Soundcaster Tim Theo Deceuninck over Dag 5 van More Music
HELLVETE, ALKERDEEL & AMENRA
Met het More Music festival liet de lente voor het eerst dit jaar van zich horen en zoals het hoort bij de eerste warmtegloed, volgt later ook een onweer.
Dat onweer maakt zijn intrede met Hellvete dat met dreigende, gitzwarte wolken vanuit de verte naderbij raast. Hellvete is het soloproject van Glenn Steenkiste, één van de leden van het obscure psych collectief Silvester Anfang II. Hellvete brengt repetitieve drone op harmonium, aangevuld met elektronische effecten. Alles resulterend in een minimalistische ruis. Als aankondiging voor wat komen zal, trillen de vellen van de drums voor de volgende band gespannen mee.
Die volgende band doet het onweer recht boven onze hoofden losbarsten. Alkerdeel geldt als een referentie binnen de black metal en doet de zaal beven op zijn grondvesten. Het trillende metaal van loeiende bassnaren wemelt zich tussen scherpe gitaarklanken en dissonante ritmesecties. Het is wroeten door het puin en proberen niet verbrijzeld te worden door de brokstukken die naar beneden komen. Aan het eind van elk nummer staan zowel gitarist als bassist tegen hun versterkers gekluisterd alsof een obscure magnetische aantrekkingskracht hen aantrekt tot scherp snijdende feedback.
Ridders van Apocalyps
Na de ontbinding van de duivels dalen de ridders van de Apocalyps af uit het hemelgewelf en dit met de onheilspellende klanken van Amenra. Na hun debuut in 2003 werkte Amenra gestaag aan een stevig verankerde positie binnen de (Belgische) post-metal scène. De Gents-Kortrijkse formatie rond Colin H van Eeckhout brengt loeiharde muziek die nazindert tot in de kern van het ruggenmerg. Gedurende het vijftienjarige bestaan van de band ontstonden zes albums (‘Mass I – VI’) en tal van nevenprojecten (‘CHVE’, ‘Syndrome’, ‘Kingdom’…). Daarnaast verzamelde zich onder ‘Church of Ra’ een trouwe schare volgelingen op zoek naar zingeving. De Church of Ra zoekt een plaats voor trauma en verlies en vindt heling in duistere muzikale klanken maar eveneens in grauwe fotografie, grafiek, video, performance… . De liveshows van Amenra zijn dan ook altijd een totaalervaring en dit zou op More Music niet anders zijn. More Music strikte overigens één van de weinige Belgische shows van Amenra met de nummers van hun laatste album ‘Mass VI’ dat eerder in de AB werd voorgesteld als een ritualistische bijeenkomst.
Zelden een publiek meegemaakt dat met zo’n respect en spanning een concert afwacht. Wanneer de eerste klanken het nakende onheil aankondigen maant iedereen mekander aan tot stilte en al snel bewegen alle lichamen op hetzelfde pulserende ritme voor en achterwaarts. Een concert van Amenra is een collectieve gebeurtenis, en dit is precies waar ook ‘Church of Ra’ voor pleit; ‘Amicitia Fortior’, gesterkt door vriendschap. Er ontstaat een nederige les in delen, niet enkel in de ervaring maar ook in de pijn die ermee gepaard gaat.
De muziek zweeft tussen contemplatieve stille momenten en krachtige explosies doorweven met de ruwe oerschreeuwen van Colin H van Eeckhout. Amenra voelt als een monument dat ontstaat uit de pijn van het verval en de kracht tot wederopbouw, een mentale ruimte voor gevoelens waar in het dagelijkse zijn geen plaats voor lijkt.
Ondanks de zware geladenheid laat deze concertavond geen open wonden achter, maar een vreemd gevoel van opluchting. Het regent nog even na, maar langzaam trekken de wolken weer open, klaar voor een nieuwe storm.
--
Gezien op zondag 8 april in MaZ, More Music. Concertgebouw Brugge i.s.m. Cactus Music Centrum - Foto's Hart Cornelis
