Stef Kamil – vertrouwde zachtheid
In het schemerdonker zetten we ons neer, voor het kleine podium op de scène van de concertzaal. De setting is intiem, de muziek ook. Stef Kamil Carlens komt zoals steeds in zelf gefabriceerde kledij op samen met zijn kompaan. Ze voelen zich hier duidelijk thuis. Het is alsof je kijkt naar hoe de twee op een luie zondagavond wat samen jammen op zolder, zo ontspannen zijn ze. Een huiskamerconcert, dat is het, compleet met kleine muziekdoosjes en zelfgemaakte harembroeken.
‘Tis nie just’ mompelt Stef terwijl hij zijn gitaar herstemt. Hier is geen haast, geen strakheid, enkel nummers die me terugkatapulteren naar lange autoritten met moeder en vader, kleine ik achterin, en cd’s van Zita Swoon die papa zachtjes meeneuriet.
Veel oude bekenden, maar ook een paar nieuwe nummers, die Stef nog niet helemaal vanbuiten kan spelen. Dat maakt het net nog charmanter. De zaal zucht triest als Stef voor de laatste keer een buiging neemt.
Het had nog uren mogen duren.
Scarlett O’Hanna – weemoedige indiepop
Ze mocht op tournee met Wilco, speelde in het voorprogramma van een hele lijst mooie namen, en is vanavond in de lighthouse van het Concertgebouw. De setting is ook hier weer intiem, je bent nooit meer dan een paar meter van Anna, een française, verwijderd.
Scarlett O’Hanna’s stem is opvallend gelijkaardig aan die van Leslie Feist, de frontvrouw van haar gelijknamige band, Feist. Breekbaar, scherp, zich best uitend in mineur-akkoorden. Scarlett’s bekendste nummer, Thieves, is geen indicatie voor de rest van haar repertoire. In plaats van electro-tapijtjes waar haar stem over zweeft zijn de meeste van haar nummers begeleid met stevige drum en overmeesterende gitaar waar ze moeite heeft om verstaanbaar over te blijven.
Scarlett kruipt even achter de vleugelpiano: ‘toen ik de piano zag kon ik het niet laten om nu een nummer te spelen dat ik eigenlijk eerst niet ging spelen’.
O’Hanna legt veel emotie bloot in het samenspel van tekst en muziek. Ze doet je stilstaan bij jezelf, geeft je even een moment om over alles na te denken waar je anders voor zou vluchten. En als je dan toch vlucht, dan ontvangen de weemoedige tonen je met open armen.
Door Jolan Wuyts
