Wat een frêle pianist, die Tae-Hyung Kim. Hij voldoet allesbehalve aan het stereotype beeld van de gezette Russische pianist. Zijn klank is dan weer wel groots en orkestraal, op zijn Russisch. Geen rauwe sound bij het Eerste Pianoconcerto van Tchaikovsky maar een betoverende en innemende klank, even nobel en trots als de National Philharmonic of Russia.
Moeiteloos wisselt de pianist verfijnde delen af met monumentale fortes. Van de eerste tot de laatste noot is hij één met de piano. Met subtiel pedaalwerk geeft hij aan iedere noot een ziel. Het resultaat is een lange, staande ovatie van de hele zaal. Een applaus zo luid als de fortes van het orkest. Zo groots als hij klinkt in de muziek, zo dankbaar en bescheiden gaat hij om met het enthousiasme van het publiek. Een groot muzikant en een warme persoonlijkheid.
Zelfzeker kijkende violisten, een charismatische cellist springt bij ruige passages bijna uit zijn stoel. De eerste violen spelen dramatisch en galant. Schaterende koperblazers vullen de concertzaal. Dat alles stevig en vol bezieling bij elkaar gehouden door dirigent Vladimir Spivakov.
Op het puntje van mijn stoel luister ik mee. Geen enkel moment verlies ik mijn aandacht. Het orkest speelt met een overweldigende waardigheid. Ze lijken te willen zeggen: ,,Tchaikovsky is van ons, wij zijn een Russisch orkest en we zijn er fier op!”
Dirigent Vladimir Spivakov geeft bij het slotapplaus een knipoog naar zijn orkest. Die weten meteen wat hen te doen staat: de bisnummers. De Valse Triste van Sibelius is de inleiding naar de Sleeping Beauty Waltz van Tchaikovsky. Met de Masquerades van Katchaturian tovert het orkest de Concertzaal om naar een balzaal. Het brengt me naar romantische oorden. ,,On ne passe pas souvent à Bruges”, zegt Spivakov met een innemende glimlach. Een mooi afscheid tussen orkest, dirigent en publiek.
Soundcaster Gwenn Herremans zag de National Philharmonic of Russia met sterpianist Tae-Hyung Kim op zaterdag 19 november in Concertgebouw Brugge.