Twee meningen, pro en contra, van Soundcast over 'Furioso' en'When I am laid in Earth'
Alsof zwaartekracht slechts een spelletje is
‘When I’m Laid in Earth’ als voorprogramma van ‘Furioso’ is een ietwat vreemde keuze die daarom niet minder interessant is. Lift na lift verslaat het duo elke choreografische uitdaging met de puurste vorm van elegantie. Het emotionele en fysieke vertrouwen dat de twee elkaar schenken en de quasi onmogelijk te bereiken beheersing over hun eigen lichaam hult de zaal in een roes van sereniteit. Dat het verhaal van Aeneas en Dido minder herkenbaar is, vergeef ik hen en choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui met plezier.
Na een korte pauze volgt Meryl Tankards ‘Furioso’. Wanneer de eerste dansers het podium druppelsgewijs betreden, verwelkomde het publiek hen met een zee van gehoest. Niemands schuld, maar hierdoor duurt het iets te lang vooraleer de juiste, duistere sfeer is gezet. Die sfeer is er uiteindelijk toch, mede door de live muzikanten, verborgen in de coulissen, en een duidelijk weldoordacht lichtplan.
Doorheen de hele voorstelling confronteren de dansers het publiek met de verborgen dierlijke kern van de mens, maar ook met dat dierlijke dat de mens soms tot prooi maakt. Een gevecht tussen aanvaarden en weerstand bieden, overgave en brute kracht. Deze grote contrasten worden dan ook merkbaar in het tempo van de voorstelling. Het ene moment zweven de dansers geruisloos over het podium, alsof zwaartekracht slechts een spelletje is. Het andere moment laat hun agressieve grondwerk precies krassen na op de vloer.
Welke indruk de voorstelling bij me achterlaat, blijft moeilijk. Ik veronderstel dat het een positieve betekenis moet hebben. Anders zou ik nu, om middernacht, niet zo koppig meer zitten zoeken.
Gezien door Octavie Ide op zondag 9 december tijdens DD18
Dat stuk met de touwen
Onder een kuchende zaal doven de lichten voor ‘When I am Laid in Earth’. Als er slechts één iemand kucht, dan heeft plots iedereen een kriebeltje, ook ik ben schuldig. Helaas blijft er eentje steken.
De choreografie – als eerbetoon aan Pina Bausch – is prachtig. Twee getrainde dansers met perfecte techniek krijgen de zaal muisstil, iets te stil. Het einde blijkt onduidelijk te zijn waardoor de techniek het applaus maar inzet.
We ‘moeten’ 10 minuten blijven zitten, want er is een technische ombouw voor ‘Furioso’, dat stuk met de touwen dat de hemel wordt in geprezen. Omdat het met touwen is.
Je hebt een kader nodig om naar deze voorstelling te kijken, alleen schrikken de inleidingen van Gloria Carlier me sinds jaar en dag af. Gelukkig is er nog het programmaboekje. Wat blijkt. De ene voorstelling heeft namelijk met de andere voorstelling te maken. Echt? Echt! ‘When I am laid in Earth’ is een eerbetoon aan Pina Bausch. Meryl Tankard danste in ‘Café Müller’ van Bausch, diezelfde vrouw is de choreografe achter ‘Furioso’, je weet wel, dat stuk met die touwen.
Mannen hebben aandacht voor vrouwen, maar die willen zich losrukken uit hun armen. Een kat-en-muisspel met getrek, gesleur en matig acteerwerk. Er zijn momenten waar er een ‘canon’ in de choreografie is, maar ook momenten waar het synchroon moét zijn. Dat is het vaak niet. Nu, ik overdrijf want zo erg is het heus niet. Het is genieten van een choreografie waar veel lagen in zitten die zowel energiek als rustgevend zijn, en met een duidelijk verhaal. Alleen is het een beetje slordig.
Daar zijn ze dan, de touwen. De touwen! Het is een ware kunst op zich om dit te doen. Een prachtige, aangrijpende choreografie volgt. Vrouwen stoten zich af van mannen die net iets te veel aandacht tonen. Plots hangen de mannen aan de touwen, helemaal omgekeerd. Dat beeld is indrukwekkend.
Het doek daalt neer, het applaus volgt snel, de concertzaal veert recht.
Ik blijf zitten, op mijn honger.
Gezien door Manu Vanacker op zondag 9 december tijdens DD18
Foto: Tim Theo Deceuninck
