Verslag Extremalism (Domein Emio Greco / 13.02.2016)
Opgaan in emotie
Extremalism is een voorstelling waarvan je bijna elke seconde als foto wil inkaderen en ophangen. Greco en Scholten hebben duidelijk goed nagedacht over elk aspect van hun werk, tot op het punt waarop je al de zorg voor detail niet eens meer opmerkt en enkel nog opgaat in de emotie, de essentie van de dans. Zonder het programmaboekje te lezen slaat je brein op hol, context creërend voor elk scenario. Dat is misschien nog het sterkste punt van de voorstelling: het doet minimalisme heersen als voorzet voor je eigen verbeelding, die de rest invult.
Greco en Scholten doen met zo weinig zo veel. Het decor is niets meer dan een gordijn van goudkleurige, metalen kettingen die de ruimte afbakenen en ze in een exotisch warme gloed doen baden; de kostuums zijn nauwelijks nog kledij te noemen, eerder een tweede huid. Je voelt de grof geweven hempen maskers die de dansers in het begin dragen bijna zelf over je eigen wangen schuren. Het is moeilijk om goede adjectieven te vinden voor Extremalism omdat je eigen gedachten alles invullen. Bij de nabespreking had iedereen dan ook andere beelden voor zich, ook al zagen we allemaal hetzelfde stuk.
Warmte domineerde de voorstelling, okerkleuren ook, en een bijna bestiale terugkeer naar de oorsprong van beweging als reactie op de catastrofe.
De muziek mag zeker ook niet uit het oog verloren worden: het is de combinatie van choreografie die een amorfe massa van toch individuen regisseert en een net zo ambigue muziekkeuze die van Extremalism een sferische reis in de eigen fantasie maakt. Het wordt duidelijk dat Greco en Scholten weten waar ze mee bezig zijn wanneer duidelijk wordt dat uit al die interpretaties dezelfde tegenstelling terugkeert: is het nu eenheid of verdeeldheid die centraal staat? Dat aantrekkingskracht evengoed gezien kan worden als zijn tegenpool, dat iets fragiel misschien toch robuust is, dat wanhoop toch ook lieflijk is. Extremalism is een stuk dat je opnieuw wil zien wanneer je buiten wandelt. En dat bedoel ik in de meest positieve zin mogelijk.
Jolan Wuyts
Jongerenreporter Soundcast
