Willis Earl Beal
De Kamermuziekzaal was gedrapeerd in duisternis, met daarin schuilend een gemaskerde Willis Earl Beal. Dat leek dan ook de leidraad door zijn performance te zijn, die duisternis en dat schuilen. Over de donkere ambient soundtracks die hij simpelweg vanop een iPod afspeelde liet Willis zijn unieke stem de vrije loop.
Het is die eigen stem die zijn muziek typeert: een balans tussen breekbaar en krachtig, ontblotend en steunend. Willis wil zijn persona een stuurloos karakter meegeven, dat niet goed weet wat hij doet, met zijn iPod en awkward bindteksten. Daar is hij zeker in geslaagd. De Kamermuziekzaal werd een plek van emotionele inkeer, waarbij zijn ijlende stem je zachtjes langs je eigen hersenkronkels begeleidde.
Pere Ubu
Ze vonden hun genre zelf uit: avant-garage, om tekstschrijvers een label te geven om mee te kunnen uitpakken. Het beschrijft Pere Ubu perfect: de rauwe energie van garagerock vermengd met de vervreemdende nonsens die ze avant-garde noemen.
De pater familias AKA David Thomasziet eruit en klinkt als een zieke oude dementerende man die je zo op zijn veranda ergens in the Midwest zou kunnen inbeelden, whisky in de ene en zijn geweer in de andere hand. Zijn bind- en liedteksten klinken als verwrongen kinderrijmpjes. Gooi daarbij nog een geschifte drummer, een babyboomer als bassiste, een sjofele gitarist die waarschijnlijk een hippe skater was ergens in de jaren ’70, en een ramenwasser die in zijn vrije tijd Theremin speelt, en je hebt het volledige plaatje van Pere Ubu. Na Willis Earl Beal was de Kamermuziekzaal precies niet gereed voor dit gedaver. Maar gedaver kregen ze, en het was geniaal.
The Colorist ft. Emiliana Torrini
Wat je zoal onthoudt van een avond met The Colorist en Emiliana Torrini? Dat het achtkoppige ensemble verrast en imponeert. Dat de IJslandse zangeres graag een glas wodka bij de hand heeft en bovendien nogal betoverend is. En dat wanneer beiden samen op een podium staan om muziek te maken, er iets bijzonders gebeurt.
We kennen Torrini voornamelijk van haar Jungle Drum maar ze heeft kennelijk meer waardevols op zak. In overtreffende trap. The Colorist herdefinieert haar songs, zoekt naar de kern. En zij huppelt, maakt aanstekelijke handgebaren, lacht. Torrini is een charmante verschijning, bedeesd maar genereus. ‘The next song is dedicated … No, the next song is for you. Because we landed in Brussels two days ago and it was so heavy.’ Het kon niet anders of het publiek wachtte op Jungle Drum. Hoofden schokten heen en weer, lichamen veerden op en neer. Maar het was een aangenaam wachten. Meer dan Jungle Drum, onthoud ik Bleeder, het liedje dat ze zong voor haar geliefde. En ik onthoud ook dat de zomer net iets mooier wordt nu ik Emiliana Torrini beter ken.
Drie keer Karen Willems
De aanwezigheid van Karen Willems ging niet onopgemerkt voorbij. Haar beats klonken vanop het dakterras tot in het hart van het Concertgebouw. En de wind zat er in. Letterlijk én figuurlijk. We zagen Karen Willems drie keer, maar telkens op een heel andere manier. Vooral haar improvisaties met CHVEaka Colin H. Van Eeckhout lieten een bijzondere indruk achter. Met draailier in de hand bracht CHVE zowat de versie van de draailierspeler uit Schuberts ‘Winterreis’e tot leven. Een draailier die nooit stilviel en telkens door maalde. Maar om het net een tikkeltje spannender te maken was Karen van de partij met haar uitgebreide slagwerk. Van kookpotten tot metalen kettingen. ‘Heeft iemand een sigaretje?’ Karen is meteen op haar gemak in de studio, en dat laat ze ook blijken in haar werk. Het is met diezelfde vrijheid dat ze het slagmateriaal behandelt. Zo start ze ook haar volgende dialoog met gitarist Dirk Serries en contrabassist Martina Verhoeven. ‘Ah, zijn we al begonnen?’ Een echte wildebras met een energie die aanstekelijk werkt bij de andere muzikanten. We waren nog maar halverwege of alle haren op Martina’s strijkstok waren volledig kapot. Freejazz ten top!
Tekst door Jolan Wuyts, Tim Taveirne en Anne Verbeure
Foto's door Julian Devos
Jongerenreporters Soundcast
